G

Irena Gaweł

Irena Gaweł ‒ chemiczka, autorka utworów satyrycznych. Od dziecka marzyła o dziennikarstwie, ale wybrała praktyczne studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej. Po uzyskaniu dyplomu pracowała w Katedrze Technologii Nafty PWr. Wkrótce potem wyjechała z mężem na Górny Śląsk po „złote runo”. Tam została kierownikiem laboratorium w kopalni, ale już po trzech miesiącach powróciła do Wrocławia. Po przyjeździe przez trzy lata uczyła chemii w liceum i technikum chemicznym, po czym rozpoczęła studia doktoranckie na PWr, gdzie uzyskała tytuł profesora. Głównym przedmiotem jej badań jest chemia i technologia asfaltów. Jest autorką bądź współautorką około 180 prac, w tym książki Asfalty drogowe (dwa wydania), oraz kilku rozdziałów w książkach zagranicznych. Niezależnie od pracy naukowej realizuje swoje hobby, jakim jest pisanie krótkich utworów satyrycznych. Niektóre z nich były publikowane w gazetach. Autorka na swoim koncie ma cztery publikacje książkowe: Fraszki i inne żarty (2013), Słowne igraszki (2015), Fraszki-baraszki (2017), Figielki, prztyczki i inne faramuszki (2023).

Zofia Gebhard (ur. 1947)

Zofia Gebhard ‒ poetka. Z wykształcenia jest historykiem sztuki, ale zawodowo zajmuje się literaturą i krytyką sztuki. Jest nauczycielką w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Wykładała również w Akademii Sztuki Trzeciego Wieku. Od wielu lat związana z radiem, w którym przygotowuje słuchowiska i audycje dokumentalne. Pisze teksty piosenek i wiersze. Wydała m.in. tomiki wierszy List, Spotkanie, Piosenki, Rozmowy z ptakami, Podróże.

Wilhelm Genazino (1943‒2018)

Wilhelm Genazino ‒ niemiecki pisarz. Studiował germanistykę, filozofię i socjologię na Uniwersytecie im. J. W. von Goethego we Frankfurcie nad Menem. Po ukończeniu studiów pracował jako dziennikarz i redaktor. Do 1971 r. aktywnie działał w redakcji satyrycznego pisma „Pardon” we Frankfurcie. W okresie od 1980 do 1986 r. był współwydawcą czasopisma „Lesezeichen”. Już od początku lat 70. utrzymywał się z pisarskiej działalności. Jest autorem wielu powieści m.in. Abschaffel-Trilogie (1977-1979), polskie wydanie: Abschaffel. Trylogia (2009), Eine Frau, eine Wohnung, ein Roman (2003) polskie wydanie: Kobieta, mieszkanie, powieść (2006), Lieber Gott mach mich blind (2005) polskie wydanie: Dobry Boże, spraw, żebym oślepł (2011). W 2004 r. otrzymał najważniejszą niemiecką nagrodę literacką im. Georga Büchnera, nadawaną przez Niemiecką Akademię Języka i Poezji w Darmstadt.

Małgorzata Gizak

Małgorzata Gizak ‒ autorka książek dla dzieci, coach. Z zawodu nauczycielka kształcenia zintegrowanego. Absolwentka Akademii Podlaskiej w Siedlach, Wyższej Szkoły Menedżerskiej w Warszawie, Wyższej Szkoły Społeczno-Ekonomicznej w Gdańsku oraz Collegium Civitas w Warszawie. W swoich książkach porusza niezrozumiałe dla młodego czytelnika tematy w prosty i klarowny sposób. Seria „Poznajmy się” przybliża najmłodszym świat emocji, ułatwia zrozumienie go oraz wskazuje, jak można radzić sobie z trudnymi uczuciami. Jako coach, od lat organizuje warsztaty zarówno dla dzieci, jak i młodzieży oraz dorosłych. Podczas zajęć łączy techniki pracy coachingowej, psychologicznej oraz doradczo-warsztatowej, bazując na swoim wieloletnim doświadczeniu.

Dawid Głownia (ur. 1984)

Dawid Głownia ‒ doktor nauk o sztuce. Absolwent Wydziału Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Do jego zainteresowań należą: historia kina w Japonii, głównie w jego społeczno-historycznych kontekstach, recepcja japońskiego kina w Europie i USA, światowe kino gatunków i jego marginesy, historia amerykańskiego komiksu oraz socjologia (pop)kultury. Jest autorem dwóch książek: Sześć widoków na kinematografię japońską. Kulturowe, społeczne, polityczne i instytucjonalne konteksty kina (2013), Początki kina w Japonii na tle przemian społeczno-politycznych kraju (2020), a także kilkunastu artykułów naukowych opublikowanych w tomach zbiorowych i czasopismach m.in. w „Kulturze Popularnej” „Silvi Iaponicarum”, „Litterarii Copernicanie”, „Studiach Humanistycznych AGH”, „Didaskaliach” i „Quarcie”.

Jacek Grębowiec (ur. 1976)

Jacek Grębowiec ‒ wrocławianin, dr nauk humanistycznych, adiunkt w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Interesują go zagadnienia naukowe z zakresu kultury pogranicza, najnowszej literatury polskiej, teorii komunikacji i językoznawstwa pragmatycznego. Jest autorem monografii: Inskrypcje w przestrzeni otwartej Wrocławia (2008), Mówić i działać. Wykłady z pragmatyki języka (2013), Inschriften im öffentlichen Raum in Wroclaw/Breslau (2014). Jest członkiem redakcji półrocznika „Znaczenia. Kultura-Komunikacja-Społeczeństwo”.

Harald Gröhler (ur. 1938)

Harald Gröhler ‒ niemiecki pisarz, eseista i redaktor tekstów literackich. Jego twórczość obejmuje powieści, opowiadania, poezję i sztuki teatralne. Studiował psychologię, filozofię i historię w Getyndze, Kilonii i Kolonii. Początkowo pracował jako niezależny krytyk literacki (m.in. dla WDR i FAZ) oraz jako fotograf prasowy, następnie jako niezależny pisarz. W latach 1976–1984 Gröhler był członkiem zarządu Towarzystwa Literackiego w Kolonii. W 1976 r. dwukrotnie piastował stanowisko profesora wizytującego w zakresie literatury/socjologii literatury na uniwersytetach stanowych w USA (w Teksasie i Nowym Meksyku). Począwszy od 1976 r. dwukrotnie przemycał rękopisy z NRD na Zachód. W 1981 r. wyjechał do Moskwy jako delegat Związku Pisarzy Niemieckich. Jest członkiem PEN Center Germany, Union des poètes & Cie, Stowarzyszenia Pisarzy Niemieckich w ver.di, Kogge, Wangener Kreis (Ges. Literatury i Sztuki), Rhein-Erft, Niemieckiego Towarzystwa Filozoficznego. Był członkiem-założycielem Kolońskiego Domu Literatury.

Tadeusz Gumiński (1906‒2003)

Tadeusz Gumiński ‒ polski działacz społeczny, organizator turystyki, popularyzator wiedzy o Legnicy. Współzałożyciel Towarzystwa Miłośników Wrocławia.  Aktywnie zaangażował się w rozwijanie ruchu turystycznego oraz badanie historii miasta, co znajdowało wyraz w publikacjach na łamach „Wiadomości Legnickich”. W Legnicy był inicjatorem utworzenia Towarzystwa Przyjaciół Nauk, którego przez wiele lat był prezesem, a później prezesem honorowym. Jego zasługą było także założenie Muzeum Miedzi w 1962 r., a także redagowanie czasopisma „Szkice Legnickie”, które było wydawane w latach 1965‒1990. Pracując nad pierwszą powojenną monografią Legnicy w 1977 r., stworzył również pierwszy przewodnik po mieście. Wykraczał poza granice Legnicy, angażując się również w badania nad historią swojego rodzinnego miasta, Łowicza. Był aktywny w lokalnym oddziale PTTK w Legnicy. Jego wkład został doceniony w 1993 r., kiedy to otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Legnicy. Nawet po przejściu na emeryturę w 1972 r., kontynuował współpracę z Towarzystwem Przyjaciół Nauk i Muzeum Miedzi.

Andrzej Gwóźdź (ur. 1953)

Andrzej Gwóźdź ‒ filmoznawca, kulturoznawca, medioznawca, niemcoznawca. Profesor zwyczajny doktor habilitowany nauk humanistycznych, kierownik Zakładu Filmoznawstwa i Wiedzy o Mediach Instytutu Nauk o Kulturze i Studiów Interdyscyplinarnych Uniwersytetu Śląskiego. Związany był też jako pracownik naukowo-dydaktyczny z Uniwersytetem Łódzkim. Był również profesorem gościnnym uniwersytetów w Konstancji i Szanghaju oraz wykładowcą uczelni w Holandii, Czechach, Niemczech i na Łotwie. Jest prezesem Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego. Interesuje się zagadnieniami z dziedziny antropologii audiowizualności oraz kultury mediów, a także dziejami światowej myśli medioznawczej. Jest redaktorem kilkunastu antologii i tomów zbiorowych z zakresu teorii mediów, a także historii kina na Górnym Śląsku. Jest również autorem kilku publikacji dotyczących kina niemieckiego, m.in. Obok kanonu. Tropami kina niemieckiego (2011), W drodze do sąsiada. Polsko-niemieckie spotkania filmowe (2013), Zaklinanie rzeczywistości. Filmy niemieckie i ich historie 1933–1949 (2018). Jest laureatem Nagrody Prezydenta Miasta Katowice w dziedzinie kultury.