B

Klaus Bachmann (ur. 1963)

Klaus Bachmann ‒ profesor nauk społecznych Uniwersytetu SWPS w Warszawie, politolog, historyk, wykładowca uniwersytetów w Stanach Zjednoczonych (Johns Hopkins University), Francji (Bordeaux), Chinach (Renmin University, Pekin), Afryki Południowej (Stellenbosch), Austrii (Uniwersytet Wiedeński) i we Wrocławiu. Do 2004 r. był korespondentem zagranicznym prasy niemieckiej, austriackiej i szwajcarskiej w Polsce, Białorusi, Ukrainie i Litwie, w latach 2001-2004 w krajach Beneluksu. W Polsce znany jest też z publikacji w „Polityce”, „Tygodniku Powszechnym” i „Gazecie Wyborczej”. Specjalizuje się w problematyce z zakresu integracji europejskiej, sprawiedliwości w czasach transformacji (lustracja, rozliczenie przeszłości, międzynarodowe trybunały karne, komisje prawdy i pojednania), historii najnowszej Europy Środkowo-Wschodniej, a także ruchów totalitarnych.

Źródło zdjęcia: archiwum autora

Augustyn Baran (1944‒2010)

Augustyn Baran ‒ polski prozaik, historyk i dziennikarz. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego. Współpracował z wieloma gazetami, publikując na ich łamach artykuły prasowe, reportaże, recenzje literackie. Zdobył ponad sto nagród literackich, a szczególnie ważne dla niego były te, które otrzymał w trzyletnim cyklu konkursu organizowanego przez Miejską Bibliotekę Publiczną im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku. Opublikował dwie książki z opowiadaniami: Głowa Wroga (1999), Tau Tau (2000), a także zbiór reportaży W pełni księżyca (2004).

Halina Barań

Halina Barań ‒ urodziła się i wychowała na Łużycach. W 1991 r. uzyskała członkostwo Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików (malarstwa uczyła się w pracowni Zbigniewa Martina). Jest członkiem PEN ‒ Międzynarodowego Stowarzyszenia Pisarzy. Debiutowała niewielkim zbiorem opowiadań. Jest autorką powieści: Błękitny Omen (1999), Przedświt (2001), Więź (2004), Zmartwychwstanka (2004), Słowiański ogród (2011), Świtanie (2019) i Ptaki ojczystych wzgórz (2021). Cztery publikacje zostały przetłumaczone na język niemiecki i łużycki.

James Matthew Barrie (1860‒1937)

James Matthew Barrie ‒ szkocki dramaturg i powieściopisarz. Od dziecka marzył, by zostać pisarzem. Jako młody chłopak, uwielbiał czytać dzieła takich autorów jak Juliusz Verne, Thomas Mayne Reid i James Fenimore Cooper. Należał do Dumfries Academy i ukończył Uniwersytet Edynburski. Podczas studiów zaczął pisać artykuły dla lokalnych gazet. W 1882 roku, po zakończeniu nauki, Barrie rozpoczął współpracę z „The Nottingham Journal”. W marcu 1885 roku, przeniósł się do Londynu, gdzie pracował jako dziennikarz. Jego pierwszym sukcesem był cykl artykułów pt. Auld Licht Idylls, opublikowany w „St. James's Gazette”, inspirowany opowieściami matki o sekcie religijnej. Cała seria została wydana jako książka w 1888 roku. W tym samym roku Barrie opublikował swoją pierwszą powieść Better Dead, która zdobyła uznanie. Kolejne książki, takie jak Auld Lichts Idylls (1888), A Window in Thrums (1889) i zwłaszcza The Little Minister (1891), przyniosły mu popularność. Barrie miał również znaczące kontakty wśród literackiego środowiska, a jego przyjaciółmi byli tacy znani autorzy jak Thomas Hardy i Robert L. Stevenson. Autor zasłynął na całym świecie powieścią Piotruś Pan (1911). Na początku Barrie napisał sztukę teatralną Piotruś Pan, którą pierwszy raz wystawiono w 1904 roku, a później została zaadaptowana na powieść. Barrie odebrał wiele zaszczytów, m.in. poznał rodzinę królewską, w 1913 roku odebrał tytuł szlachecki baroneta, a w 1922 roku został odznaczony Orderem Zasługi.

Julian Bartosz (ur. 1934)

Julian Bartosz ‒ historyk, wrocławski dziennikarz, niemcoznawca. Jest absolwentem Wydziału Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Zdobył doktorat nauk historycznych na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 80. był docentem w Instytucie Nauk Politycznych UWr. Na przełomie lutego i kwietnia 1989 roku uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu (podstolik prasowy). Brał udział w czterech sesjach Forum Polska‒RFN (lata 70. i 80.). Członek ZWM i PZPR oraz Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce (w latach 1969‒1984). Jako dziennikarz pracował w redakcjach: „Arbeiterstimme” (wrocławski niemieckojęzyczny dziennik, do którego skierowany został nakazem pracy), w „Gazecie Robotniczej” (od 1957), w której w latach 1980‒1981 był redaktorem naczelnym, a później (w latach 1982‒1990) w tygodniku „Sprawy i Ludzie”. Do 1994 roku pełnił tam funkcję wydawcy i naczelnego miesięcznika pod tym samym tytułem. Jest autorem licznych publikacji książkowych, m.in. biografii, książek o tematyce politycznej i historycznej, przewodników, reportaży i wspomnień. Laureat konkursów i nagród dziennikarskich, m.in. im. Juliana Bruna, Bolesława Prusa i dwukrotnie Polskiego Klubu Publicystów Międzynarodowych. Członek Zarządu SDP trzech kadencji, od 1982 w SDRP. Za programy niemcoznawcze emitowane przez TV Wrocław w latach 60. otrzymał nagrodę Złoty Ekran.

Stanisław Bereś (ur. 1950)

Stanisław Bereś ‒ poeta, historyk literatury, tłumacz, medioznawca, krytyk literacki, profesor w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Wcześniej nauczał w Instytucie Filologii Polskiej UWr (1973–2003), w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej (1979–1987) oraz na Uniwersytecie Charles’a de Gaulle’a Lille 3 we Francji (1987–1993). Był redaktorem Telewizyjnych Wiadomości Literackich (1996‒2011) magazynu kulturalnego Latarnik (1997‒1998) oraz programu publicystycznego Jatka Kulturalna (2003). Był członkiem jury Nagrody Literackiej Nike (1996–2004). Od roku 2006 jest jurorem Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus. Redaktor naczelny serii Biblioteka Narodowa (od 2013). Opublikował 23 książki (4 przełożone na języki obce) i ok. 550 artykułów, szkiców i recenzji na łamach czasopism krajowych, emigracyjnych oraz zagranicznych. Jego prace naukowe poświęcone są literaturze polskiej XX wieku oraz problematyce medioznawczej.

Źródło zdjęcia: Janusz Stankiewicz archive, CC BY-SA 3.0

Thomas Bernhard (1931–1989)

Thomas Bernhard – austriacki pisarz, dramaturg, uznawany za jednego z najważniejszych przedstawicieli literatury niemieckojęzycznej. Jego proza często jest opisywana jako „największe osiągnięcie literackie od czasów drugiej wojny światowej”. Urodził się w Heerlen w Holandii. Większość dzieciństwa spędził w Wiedniu i Salzburgu, a następnie zamieszkał w Traunstein w Bawarii. Po zakończeniu edukacji w 1947 r. postanowił zostać kupcem, jednak jego plany pokrzyżowała nieuleczalna choroba płuc (z tego powodu w latach 1949–1951 przebywał w sanatorium). Po opuszczeniu sanatorium zaczął studiować aktorstwo w Mozarteum w Salzburgu. Resztę życia poświęcił pisaniu, początkowo podejmując się również dorywczych prac. Ostatecznie mógł liczyć na swobodną pracę twórczą, dzięki mecenatowi zamożnej Hedvig Stavianicek, którą poznał w sanatorium. Bernhard często był krytykowany w Austrii jako Nestbeschmutzer (dosł. kalający własne gniazdo), a równocześnie wysoko ceniono go za granicą. Przez wielu uważany jest wciąż za geniusza. Jego twórczość była głównie kształtowana przez przeszywające poczucie samotności oraz nieuleczalną chorobę, która doprowadziła go do śmierci w kulminacyjnym momencie życia. Jednym z charakterystycznych elementów stylu Bernharda jest monolog bohatera, zazwyczaj skierowany do biernego słuchacza, w którym wyjaśnia on swoje spojrzenie na świat, co jest często podyktowane konkretną sytuacją. Jego twórczość uważana była za kontrowersyjną np. powieść Holzfällen (Wycinka), wydana w 1984 r., przez lata nie mogła doczekać się publikacji z powodu oskarżenia o zniesławienie wystosowanego przez jednego z byłych przyjaciół Bernharda. Wiele jego sztuk spotkało się z ostrą krytyką ze strony konserwatystów, którzy twierdzili, że autor oczernia w nich Austrię. Bernhard spowodował zamieszanie nawet w momencie swojej śmierci. Jego ostatnią wolą był zakaz wydawania niepublikowanych dotąd dzieł oraz zaprzestanie wystawiania jego sztuk w obrębie granic Austrii do 2059.

Źródło zdjęcia: Monozigote - Praca własna, CC BY-SA 4.0

Maria Berny (1932–2021)

Maria Berny – działaczka społeczna i kulturalna, polityk, pedagog, senator III i V kadencji. Ukończyła studia pedagogiczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Przez kilkanaście lat pracowała jako nauczycielka, a później jako animatorka kultury. Kierowała Klubem Międzynarodowej Prasy i Książki we Wrocławiu (1967–1974).  Szeroko współpracowała ze środowiskiem plastycznym, muzycznym i literackim. Była założycielką Stowarzyszenia Wspierania Bezpieczeństwa Obywateli. Należała do Stowarzyszenia „Kuźnica” w Krakowie oraz Stowarzyszenia Kobiet Aktywnych i Twórczych we Wrocławiu. W Senacie pełniła funkcję zastępczyni przewodniczącego Komisji Kultury, Środków Przekazu, Wychowania Fizycznego i Sportu oraz była członkinią Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich. W 1988 r. została radną sejmiku dolnośląskiego – pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Komisji Nauki i Kultury.

Źródło zdjęcia: archiwum wydawnictwa

Edward Białek (ur. 1956)

Edward Białek – polski filolog germański, profesor doktor habilitowany nauk humanistycznych Uniwersytetu Wrocławskiego. Ukończył germanistykę na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie później rozpoczął pracę zawodową. Obecnie jest kierownikiem Zakładu Dydaktyki Literatury w Instytucie Filologii Germańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Specjalizuje się w dydaktyce literatury niemieckiej, historii literatury XIX w. i literaturoznawstwie. Od 2013 r. jest członkiem Zarządu Niemiecko-Polskiego Towarzystwa Uniwersytetu Wrocławskiego. Przez dwie dekady Edward Białek aktywnie angażuje się w promowanie literatury niemieckiej i austriackiej wśród studentów uniwersytetu oraz miłośników literatury we Wrocławiu i na Dolnym Śląsku. Ponadto, redaguje dwa cenione czasopisma poświęcone tej literaturze: „Orbis Linguarum” oraz „Silesia Nova”. Jest pomysłodawcą i organizatorem wielu sesji krytyczno-literackich poświęconym postaciom literatury niemieckojęzycznej, m.in. Peterowi Handkemu, Carlowi i Gerhartowi Hauptmannom. Autor jest promotorem twórczości pisarzy i poetów niemieckich urodzonych na Śląsku, w tym zwłaszcza Moniki Taubitz, poza tym Jochena Hoffbauera i Armina Müllera. Jego dorobek naukowy i translatorski obejmuje wiele pozycji: publikacje książkowe (także jako współautor), artykuły naukowe, redakcję prac zbiorowych i przekłady z języka niemieckiego na polski. Jest również redaktorem kilku serii wydawniczych przedstawiających literaturę niemiecką i austriacką, m.in. Biblioteki Austriackiej, Nowych Książek z Niemiec oraz serii Zrozumieć Niemcy. W 2012 r. Edward Białek został uhonorowany Austriackim Krzyżem Honorowym Nauki i Sztuki I klasy za wyjątkowe zasługi w propagowaniu literatury austriackiej w Polsce oraz za jego wkład w badania literackie. W tym samym roku otrzymał także Złoty Krzyż Zasługi za działalność na rzecz rozwoju nauki.

Jacek Bierut (ur. 1964)

Jacek Bierut – wrocławski poeta, prozaik, dramaturg. Oprócz tego jest eseistą, krytykiem literackim, tłumaczem, redaktorem, wydawcą oraz edukatorem.   Na swoim koncie ma pięć powieści (PiT, Spojenia, Hajs, Pornofonia, Powstanie Grudniowe), tom opowiadań (71), cztery tomy poezji (Igła, Fizyka, Frak człowieka, Kocia wiara) oraz dramat zatytułowany Poczucie ciągłości. Jest również autorem tomu esejów o nazwie Przesieka. Współredagował opracowania literatury dolnośląskiej po 1989 roku zatytułowane Rozkład jazdy, a także był redaktorem dwujęzycznej (polsko-ukraińskiej) antologii poezji wrocławskiej i podwrocławskiej Nielegalny prąd. Jego książki były nominowane do nagród Silesius, Angelus i innych nagród literackich. Jest laureatem I nagrody Stref Kontaktu 2019. Współzałożyciel Fundacji na rzecz Kultury i Edukacji im. Tymoteusza Karpowicza i powołanych przez nią księgarni Tajne Komplety. Prowadzi kursy pisarskie zarówno dla zaawansowanych, jak i początkujących na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz we Wrocławiu.

Źródło zdjęcia: Tomasz Leśniowski - Praca własna, CC BY-SA 4.0

Maciej Bieszczad (ur. 1978)

Maciej Bieszczad ‒ polski poeta i prozaik. Swoje wiersze publikował w czasopismach literackich: „Tygiel Kultury”, „Pogranicza”, „Nowa Okolica Poetów”, „Kresy”, „Akcent”, „Fraza”, „Arterie”, „Migotania”, „Nowy Napis”, „Topos”, „Czas Literatury”, „Śląsk” i „Twórczość”. Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Jest autorem siedmiu książek poetyckich: Elipsa (2010), Okolice Gerazy (2012), Arnion (2014), Pogrzeby wróbli (2017), Kołatanie (2019), Niteczka (2020), wyboru wierszy Kroki (2021) oraz tomu opowiadań Ulewa (2020). ​Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie literatury (2017, 2022).  Laureat VII Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego Złoty Środek Poezji na najlepszy poetycki debiut książkowy roku 2010 za tom Elipsa (2010) oraz XI Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Rainera Marii Rilkego (2017). Jego książka Niteczka została nominowana do Nagrody poetyckiej KOS im. Kazimierza Hoffmana za najlepszy tom wierszy 2020 roku i wyróżniona Nagrodą Literacką im. ks. Jana Twardowskiego.

Vladimír Binar (1941‒2016)

Vladimír Binar ‒ czeski prozaik, eseista, historyk literatury, a także scenarzysta i filmowiec. Absolwent Uniwersytetu Karola w Pradze. Przez kilka lat wykładał na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Karola. W latach 70. i 80. nie pozwolono mu wykonywać zawodu ani publikować, dlatego przez długi czas żył jako freelancer, głównie jako tłumacz. Przez krótki czas pracował jako redaktor wydawniczy. Po przemianach politycznych w 1989 roku powrócił do pracy na uniwersytecie. Kilka pobytów w Polinezji Francuskiej wpłynęło na jego twórczość beletrystyczną, którą wydał w formie książkowej dopiero po 2000 roku. Wyróżniał się także jako redaktor autorów współczesnej literatury duchowej. Za książkę Pianka od Chińczyka (2015) otrzymał pierwszą nagrodę w konkursie „Najlepsza czeska książka” oraz Nagrodę Jarosława Seiferta.

Wolfgang Bittner (ur. 1941)

Wolfgang Bittner – niemiecki pisarz. Urodzony w Gliwicach, obecnie mieszka w Kolonii. Ukończył studia prawnicze, ale po doktoracie poświęcił się głównie pisarstwu. Jego twórczość obejmuje książki dla dorosłych, młodzieży i dzieci. Jest członkiem Pen Clubu i zdobył wiele nagród literackich. Współpracuje z mediami, takimi jak prasa, radio i telewizja. Jego książki zostały przetłumaczone na wiele języków. Do jego publikacji należą m.in. powieści Niemandsland (wyd. pol. Ziemia niczyja Wrocław 2002), Marmelsteins Verwandlung, Narrengold i Der Aufsteiger oder Ein Versuch zu leben, zbiór opowiadań Das andere Leben, dwujęzyczny wybór prozy i poezji Gleiwitz heißt heute Gliwice / Gliwice zwano kiedyś Gleiwitz (Wrocław 2003), Überschreiten die Grenze / Granicę przekraczać (Wrocław 2004). W języku polskim ukazał się także tom wierszy Po przebudzeniu (Wrocław 2009).

Źródło zdjęcia: A.Savin - Eigenes Werk, CC BY-SA 3.0

Marianna Bocian (1942-2003)

Marianna Bocian – polska poetka, wrocławianka. Absolwentka polonistyki i filozofii na Uniwersytecie Wrocławskim. Pracowała jako bibliotekarka, korektorka i redaktorka. Debiutowała w 1968 roku zbiorem wierszy Poszukiwanie przyczyny, który opublikowała pod pseudonimem Jan Bełczęcki. Swoje teksty publikowała m.in. w „Odrze”, „Kontrastach”, „Akancie”. W stanie wojennym tworzyła pod kilkoma pseudonimami m.in. artykuły i recenzje. W 1971 r. była członkiem redakcji literackiego tygodnika „Odrodzenie”,  oraz redaktorem miesięcznika „Nowator”. Od 1972 r. pracowała jako bibliotekarka. W tym samym czasie koordynowała spotkania autorskie organizowane przez Wojewódzką i Miejską Bibliotekę Publiczną we Wrocławiu. Była współorganizatorką wrocławskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Źródło zdjęcia: Zbigniew Kresowaty - zbiory prywatne

Urszula Bończuk-Dawidziuk

Urszula Bończuk-Dawidziuk ‒ historyk sztuki, muzealnik. Studiowała we Wrocławiu, Frankfurcie nad Odrą i Warszawie. Stypendystka Deutsche Akademische Austauschdienst (DAAD), Instytutu Herdera w Marburgu i Federalnego Instytutu Badań nad Historią i Kulturą Niemców w Europie Wschodniej w Oldenburgu. Autorka licznych artykułów naukowych i współautorka książek. Jest członkiem Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Stowarzyszenia Muzeów Uczelnianych i Stowarzyszenia Muzealników Polskich. Zawodowo interesuje się historią sztuki i kultury około 1800 r. oraz historią wrocławskiego muzealnictwa. Prywatnie miłośniczka pieszych wycieczek górskich, zwłaszcza w Karkonosze.

Adam Borowski (ur. 1973)

Adam Borowski ‒ poeta, redaktor. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1996‒1999 był redaktorem naczelnym pisma literacko-artystycznego „Dykcja”. Autor tomików poezji: Ojczyzna dobrej śmierci (1997) i Kłótnia czworonogów (2000).

Więcej informacji na temat autora można znaleźć TUTAJ ⇒

Bertolt Brecht (1898‒1956)

Bertolt Brecht ‒ niemiecki pisarz, poeta, dramaturg, teoretyk teatru, inscenizator. Był reżyserem i dramaturgiem Deutsches Theater w Berlinie w latach 1924–1926. Od 1933‒1947 przebywał na emigracji, a później mieszkał w NRD. Był założycielem zespołu teatralnego „Berliner Ensemble”. Jego twórczość była rewolucyjna, buntownicza i społecznie zaangażowana. Wyprodukował wiele sztuk dydaktycznych, skierowanych do mas robotniczych. Najsłynniejszym utworem jest Opera za trzy grosze. Pierwszą prestiżową nagrodę otrzymał w 1922 r. za swoje trzy dramaty.

Źródło zdjęcia: Bundesarchiv, Bild 183-W0409-300 / Kolbe, Jörg / CC-BY-SA 3.0, CC BY-SA 3.0 de

Clemens Brentano (1778‒1842)

Clemens Brentano ‒ niemiecki pisarz. Po zakończonej niepowodzeniem nauce zawodu kupca w Bad Langensalza rozpoczął w 1797 roku studia górnicze na uniwersytecie w Halle, a w 1798 roku studia medyczne na uniwersytecie w Jenie. Zamiast ukończyć studia, zajął się twórczością literacką. Był jednym z czołowych przedstawicieli romantyzmu niemieckiego, przyczynił się znacząco do powstania powszechnie znanych baśni braci Grimmów. Jego własna twórczość – osadzone w reńskim krajobrazie baśnie prezentujące wyjątkowo optymistyczną wizję świata – była dotychczas mało znana w Polsce. Przełomowym momentem jego życia okazał się rok 1819, kiedy poznał mistyczkę Annę Katarzynę Emmerich. Od tej pory, aż do jej śmierci w 1824 roku, spisywał jej wizje, czego efektem było ukazanie się trzyczęściowej relacji zatytułowanej Żywot i Bolesna Męka Pana Naszego Jezusa Chrystusa (1833). Będąc pod wpływem Emmerich, do końca życia był gorliwym katolikiem, a jego twórczość skupiała się już wyłącznie na tematach wiary chrześcijańskiej.

Jan Brokken (ur. 1949)

Jan Brokken ‒ holenderski pisarz. Jest autorem powieści, opowiadań podróżniczych i literatury faktu. Jego prace zostały przetłumaczone na 20 języków, od niemieckiego i duńskiego po chiński i rosyjski. Brokken spędził większość swojej młodości w wiosce Rhoon w południowej Holandii, gdzie powstały jego powieści Prowincja, Moje małe szaleństwo i De Vergelding. Do szkoły średniej uczęszczał w Rotterdamie, studiował w Szkole Dziennikarstwa w Utrechcie oraz w Institut d'Etudes Politiques Uniwersytetu w Bordeaux we Francji. W 1973 roku Brokken dołączył do gazety „Trouw”. Trzy lata później przeniósł się do tygodnika „Haagse Post”. Pisał reportaże dla „Trouw”, wywiady i portrety dla „HP”, które zebrał w Het pełne życie literackie (1979), Pisanie (1980), Muzycy Met (1987) i Spiegels (1993). Drugą ojczyzną Brokkena stała się Francja: przeprowadził tam liczne reportaże i wywiady, które wydawcy Atlasu zebrali w 2004 roku pod tytułem Taka jak Francja. W 2005 roku opublikował Dlaczego jedenastu Antylijczyków uklękło przed sercem Chopina, eksplorację kulturowo-historyczną, nad którą prowadził dziesięć lat badań. Śledząc historię muzyki karaibskiej, próbował odkryć korzenie społeczeństwa Antyli.

Bernhard Brommer (ur. 1954)

Bernhard Brommer ‒ niemiecki pisarz i poeta. Urodził się w 1954 roku w Zabrzu na Górnym Śląsku, a w 1971 roku wyemigrował do Republiki Federalnej Niemiec. Studiował filozofię, psychologię i germanistykę na Uniwersytecie w Tybindze. Zawodowo pracuje jako pracownik administracyjny. Jego twórczość literacka obejmuje poezję i prozę. Pracuje także jako tłumacz (polski, ukraiński, duński). Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Niemieckich (VS), IG Medien, Towarzystwa Poezji Współczesnej i kierownikiem sekcji literatury i mediów w Künstlergilde e. V. Bawarska Grupa Państwowa. Za swoją twórczość otrzymał wiele nagród, m.in. I nagrodę w konkursie na narrację w Berlinie (1977), nagrodę uznania w konkursie Opowiadania w Augsburgu (1979), nagrodę w konkursie poetyckim Witten „Róża” (1981), nagrodę sponsorską dla Górnośląskiej Nagrody Kulturalnej Kraju Związkowego Nadrenia Północna-Westfalia (1984).

Paweł Bryszkowski (ur. 1938)

Paweł Bryszkowski ‒ pisarz. Pochodzi z Wałbrzycha, aktualnie mieszka we Wrocławiu. Poza publikacjami prasowymi autor jednej tylko książki z zakresu literatury faktu pt. Getto w Gołdapi (1999), traktującej o losach internowanych kobiet. Ale znacznie ważniejszym jego dokonaniem jest książka Zamordowane kopalnie (2017) ‒ opowieść o losach wałbrzyskiego węgla i kopalni w ostatnich kilkudziesięciu latach (przez wiele lat obserwował te sprawy z najbliższej perspektywy jako pracownik kopalni, a potem tzw. zjednoczenia). Bryszkowski jest także autorem literackich portretów wybitnych wałbrzyskich artystów, z których część była zamieszczona w prasie kulturalnej.

Marcin Bukała (ur. 1974)

Marcin W. Bukała – historyk filozofii, profesor Instytutu Filozofii i Socjologii PAN, absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego (w którym również się doktoryzował), redaktor naczelny pisma „Prakseologia”. Zajmuje się historią etyki życia gospodarczego okresu przed wyodrębnieniem się dyscypliny ekonomii, kulturą średniowieczną oraz szerzej filozofią praktyczną. Opracował m.in. nowy przekład traktatu o sprawiedliwości i traktatu o cnotach społecznych z Summy teologii Tomasza z Akwinu (tom w druku), a wcześniej  monografię Risk and Medieval „Negotium” (Fondazione CISAM, 2014), o pojmowaniu ryzyka gospodarczego w prawie kanonicznym i teologii XII i XIII stulecia. Jego pierwsza książka, oparta na rozprawie doktorskiej, to Zagadnienia ekonomiczne w nauczaniu wrocławskiej szkoły dominikańskiej w późnym średniowieczu (2004).

Andrzej Bułat (1948‒2020)

Andrzej Bułat ‒ polski dziennikarz prasowy, felietonista, były prezes i redaktor naczelny wrocławskiego dziennika „Gazeta Robotnicza” (w latach 90. XX wieku przekształconego w „Robotniczą Gazetę Wrocławską”, następnie w „Gazetę Wrocławską”, która w 2004 roku została połączona ze „Słowem Polskim” w jedną gazetę – „Słowo Polskie – Gazeta Wrocławska”). Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. Autor felietonów pisanych pod pseudonimem Aleksander Malak. Zdobył tytuł Bezbłędnego Redaktora Naczelnego (1993) i tym samym wywalczył dla „Gazety Wrocławskiej” tytuł Bezbłędnej Gazety, uczestnicząc w „Dyktandzie” – Ogólnopolskim Konkursie Ortograficznym. Był członkiem założycielem Klubu Rotary Wrocław‒Centrum, przez kilka lat kierownikiem, a w kadencji 2007/2008 prezydentem tego Klubu. Jego felietony prasowe zostały zebrane i wydane w zbiorach: Świeży blask pigwy. Felietony z lat 2000–2010 (2010), Zryty beret, czyli we wtorki, owszem, można. Felietony 2010‒2012 (2012), Frustracja na dwa place (wskazujące). Felietony 2012‒2014 (2014), Masturbacja pod szubienicą. Felietony 2014‒2016 (2016), Psi patrol. Felietony 2016‒2018 (2018), W cieniu środkowego palca. Felietony 2019‒2020. Suplement 5. i ostatni (2022).

Kazimierz Burnat (ur. 1943)

Kazimierz Burnat – poeta, tłumacz, publicysta, dziennikarz, animator ruchu literackiego. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego i Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. Opracował i opatrzył w posłowie lub wstęp 80 różnych książek. Ponadto wiersze w jego przekładzie w tych językach oraz węgierskim ukazały się w ponad 50 antologiach. Autor książki poetyckiej W kolejce po (1995), Cichnące (2003), Przenikanie (2006) oraz współautor almanachów: Wtedy i teraz (1994), Ikebana wiersza (1996), Almanach Wałbrzyski (1997), Uwikłania (1999), Przestrzeń pod stopami (2001), Z poezją w XXI wiek (2002). Swoje wiersze prezentował w pismach ogólnopolskich i regionalnych oraz na antenie radiowej. Jego twórczość przetłumaczono na wiele języków obcych, m.in. angielski, ukraiński, wietnamski, chiński, mongolski, szwedzki, serbski, łotewski. W latach 1995–2004 wiceprezes, a 2004–2015 prezes Grupy Literackiej „Dysonans”. Redaktor naczelny pisma społeczno-kulturalnego „Bez kurtyny” (2006–2011). Otrzymał wiele nagród, m.in. odznakę „Zasłużonego Działacza Kultury” (2002), Medal za Zasługi dla Kultury w Wojsku Polskim (2003), Nagrodę Październikową Wrocławia (2006), odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2009), Złoty Krzyż Zasługi (2013), Międzynarodową Nagrodę Literacką im. P. Kulisza za wieloletnią współpracę z ukraińskimi pisarzami, popularyzację literatury ukraińskiej w Polsce oraz za książkę Iluzja wieczności (2020), Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2022).